.svg)
Laatst werd ik wakker en voelde me ellendig. Ik werd wakker in een realiteit die donker leek. De realiteit van al bijna twee jaar corona, lockdowns, vaccinatie dwang, qr-codes, polarisatie en de broer van een jongen van mijn zoons school die vermist werd en de nachtmerrie van elke ouder is en wat er bij mij nogal inhakte. Die ochtend woog dit alles heel zwaar op me.
Mijn vriend was ook wakker en vroeg of ik last van hem had gehad toen hij die avond ervoor laat thuis was gekomen. Ik beaamde dat ik het inderdaad had opgemerkt omdat hij het licht had aangedaan en dat er opeens een harde stem klonk, komende van zijn mobiel waarop hij nog even een filmpje wilde bekijken. Hij vroeg ook of ik een goede dag had gehad. Ik vertelde hem van de jongen die vermist werd en dat me dat nogal bezig hield. Daarna vertelde hij over zijn werkdag en avond, waardoor we op een onderwerp kwamen waar we het al eerder over hadden gehad. Een onderwerp waar we allebei net anders tegenaan kijken, hij positiever dan ik. Al naar gelang mijn gemoedstoestand moet ik erbij zeggen, maar aangezien die die ochtend niet best was, zag ik het nog meer door de bril van negativiteit. Ik verontschuldigde me een soort van door aan te geven dat ik gewoon genoeg had van alles, van de hele corona shit, het kloteweer, van alles! Waarop hij zei: nou dan is het maar goed dat ik zo weg ben. Dat maakte het natuurlijk alleen maar erger, want hoezo mocht ik me niet even zo voelen?! Hij nam zijn opmerking terug en zei dat het inderdaad niet zo aardig was, maar een eerste reactie en dat hij meestal juist heel begripvol reageert. En daar had hij gelijk in, dat moest ik toegeven.
Maar zoals ik al zei, ik voelde me ellendig en na dit gesprek nog meer, dus toen hij ging douchen luisterde ik eerst naar mijn morning mantras en pakte daarna de basisrelease erbij. Op dagen die zo beginnen, heb ik de neiging dat hele ochtendritueel over te slaan. Mijn mind maakt me dan namelijk wijs dat ik te veel baal of te moe ben voor dat ritueel of dat het teveel gedoe is. Gelukkig luisterde ik daar niet naar en ging aan de slag.
De kracht van compassie voor je gevoelens
Ik ging naar mijn gevoel en zag meteen een hele donkere, bijna zwarte wolk boven me hangen. Of eigenlijk zat hij in mijn hoofd. Het deed me denken aan het pikzwart dat me opeens omhulde nadat ik het heilige medicijn Rapé had ontvangen tijdens mijn Huachuma ceremonie. Ik bleef met mijn aandacht bij die zwarte wolk en gaf het de ruimte. Ik merkte dat die wolk verdrietig was, dubbel verdrietig eigenlijk. Verdrietig vanwege alles wat ik hierboven al schreef én omdat ik er boos op was, daar werd de wolk nog verdrietiger van. Via mijn oortjes hoorde ik mezelf vragen of ik met compassie en liefde bij het gevoel kon blijven. Puur en alleen bij het gevoel, dus voorbij de woorden. En echt waar, zodra ik dat voor die wolk voelde en zei: ik begrijp ook wel waarom je er bent, klaarde het al op. De wolk voelde zich gezien en erkend en daarmee werd hij lichter. Compassie is zo’n krachtige emotie! Wat luchtte dat al op zeg.
Boos zijn op je gevoelens is altijd een vorm van vasthouden
De release was echter nog niet afgelopen. Ik kwam bij het stuk dat gaat over de manier waarop je reageert op je gevoelens en gedachten. Als je weet dat reageren een vorm van vasthouden is, is het dus pure winst als je je bewust bent of bewust leert worden van de manier(en) waarop je omgaat met negatieve gevoelens, gedachten en emoties. Mij werd het door deze oefening duidelijk dat ik er vaak boos op en om ben. Ik zag dat ook direct terug in de manier waarop ik die ochtend op mijn vriend reageerde zodra ik me bewust was van hoe ik me voelde: geïrriteerd en boos. Eigenlijk was dat dus vanwege mijn gemoed, maar het uitte zich naar hem. Het gevoel waar ik boos op was, was verdriet. En ik baalde van dat gevoel. Het is niet fijn, licht, bruisend, energiek en joyfull, terwijl ik me zo juist wel wil voelen. In mijn beleving staat dat verdriet die positieve gevoelens in de weg. En hoewel dat misschien in eerste instantie ook zo is, is het je reactie op die gevoelens die ervoor zorgt dat het allemaal zo lang kan duren voordat je je weer beter voelt. De mate van weerstand die je hebt op je gevoelens en gedachten is altijd de mate waarin je het juist vasthoudt. Je kunt het gevoel dus maar beter erkennen en bewust de ruimte en aandacht geven die het vraagt.
Controle loslaten om in vertrouwen te zakken
In het laatste deel van de release komen de vijf basisbehoeften langs:
- Controle
- Veiligheid/zekerheid
- Goedkeuring/erkenning
- Verbinding
- Afzondering/ uniek willen zijn
Onze acties of juist dingen die we niet doen, komen voort uit een idee/gevoel dat we een tekort hebben of ervaren aan een of meer van deze vijf basisbehoeften. In dit specifieke geval voelde ik, toen ik bij de vraag aankwam welke basisbehoefte ten grondslag lag aan mijn verdriet en boosheid, dat het om controle ging.
Ik wil controle omdat ik bang ben dat negatieve gevoelens mijn geluk in de weg staan. Ik wil controle hebben over hoe ik mij voel en over de dingen die kunnen gebeuren waardoor ik negatieve gevoelens zou kunnen ervaren. Ik wil controle, omdat ik niet vertrouw dat ik veerkrachtig ben. Controle omdat ik er niet gerust op ben dat als ik controle loslaat, alles loopt zoals ik wil. Dus als ik in de ochtend wakker word met een naar gevoel, baal ik omdat ik juist licht en vrolijk op wil staan. Mijn mind vindt iets van die nare gevoelens, maakt er een heel verhaal van en mijn reactie is dat ik probeer de gevoelens en de gedachten weg te redeneren. Ik probeer ze te bezweren, omdat ik bang ben dat ze anders de dag gaan overheersen.
Mindfuck
De mindfuck is echter dat controle daarvoor niet het juiste middel is. Waar gaat je aandacht naar toe als je probeert ergens niet aan te denken, als je probeert je gedachten en gevoelens middels controle te negeren? Bijvoorbeeld: ik denk niet aan die chocolade, die chocolade is eigenlijk heel vies en je wordt er dik van. Ik ga het niet nemen, echt niet (controle)! Dan denk je dus de hele tijd aan die chocolade. De kans is groot dat je die reep alsnog opeet. Of in mijn geval van die ochtend dat ik dat nare gevoel de hele dag met me mee zou dragen omdat ik zo druk bezig was het te negeren/controleren. Op zich weet ik dat inmiddels ook wel, maar het is zo’n ingesleten automatisme dat ik me er niet altijd bewust van ben dat het weer gebeurt. Daarom doe ik deze oefeningen zo vaak, om mijn bewustzijn te vergroten zodat ik niet meer in de illusie geloof dat ik controle nodig heb. Dat ik die nare gevoelens er best even mag en kan laten zijn. Dat ik er begrip voor heb. Ook voor mijn gedachten en reactie(s). Zonder dat ik ook daadwerkelijk uiting geef aan die reactie. Ik hoef die neiging tot reageren alleen maar bewust te worden, alsof het een personage is in een toneelstuk. Het is eigenlijk vergelijkbaar met het ouderwetse eerst tot tien tellen voordat je reageert. Als je gevoelens namelijk doorgetrokken zijn, kun je opnieuw voelen of een reactie echt nodig is. En mocht dat het geval zijn, dan komt die reactie uit een plek van rust en kracht in plaats van rollercoaster emoties en onmacht.
Nadat ik de hele release had doorlopen, of eerlijk gezegd al na het eerste deel van de release, had ik het verdriet en de boosheid los gelaten. Ik ervaar de Sedona Methode echt als iets magisch. Een tool waarmee je grappig genoeg ‘controle’ hebt over hoe jij in het leven staat. Controle door loslaten en vertrouwen. Dat is een heel ander soort controle dan controle door vasthouden en wantrouwen!
Wil jij ook leren loslaten? Download dan hier mijn brochure of meld je direct aan voor een kennismakingsgesprek.