.svg)
Laatst voelde ik me niet goed. Ik droomde al een paar nachten over oorlog en andere nare gebeurtenissen en werd elke ochtend uitgeput wakker met een naar gevoel. Dat zou ik kunnen loslaten, zou je denken. Dat kan ik ook, alleen nam ik daar de tijd niet voor. Liever negeerde ik mijn gevoelens en probeerde mezelf er mentaal doorheen te slepen. Sommige patronen zijn hardnekkig.
De tweede dag dat ik mij zo voelde, had ik in de ochtend een loslaatsessie met mijn loslaatbuddy. Ik wil me altijd verder en doorontwikkelen en deze buddy hoort bij een verdiepingstraining van de Sedona Methode die ik volg. Ik vertelde haar waar ik last van had, extreme vermoeidheid en een gevoel van zinloosheid, een waar- doe-ik-het-allemaal-voor- gevoel. Ze nodigde me uit naar dat gevoel te gaan en het te verwelkomen.
Ik zonk weg in een diepe vermoeidheid. Mijn lichaam voelde extreem moe, leeg en zwaar en het gevoel was overal. Ik tastte met mijn handen voor mij af hoe groot het gevoel was. Het leek op een voetbal. Ik probeerde het groter te maken, maar dat wilde het niet worden. Dus dook ik in de voetbal. De sessie was heel beeldend dit keer. Terwijl ik in dat gevoel dook, voelde ik dat ik door een dikke ring van beelden zakte. Alsof ik door het midden van een aquarium zakte en alle beelden en geluiden achter een dikke glaswand zaten. Ik hoorde niks maar ‘zag’ en voelde dat het allemaal zware beelden en woorden waren uit mijn verre en recente verleden. Vooral woorden die ik zelf heb uitgesproken of gedacht over mezelf, maar ook woorden van anderen over mij. Niks positiefs. Het was een grote poel van zelfafwijzing waar ik doorheen zakte. Het drukte enorm zwaar op me en de vermoeidheid was allesoverheersend.
Toen kwam ik op de bodem terecht en kon ik naar boven kijken. Ik zag een felle drukte achter dat glas waar geen enkel geluid doorheen drong. Een schreeuwende energie van zelfafwijzing die ik al bezig vanaf dat ik erg jong was. En ook al hoorde ik niks, ik voelde het wel. Zittend temidden van dat aquarium van loodzware negatieve energie voelde ik nog wel vermoeidheid, maar vooral ook verbazing. Normaal gesproken hoor ik mezelf gewoon als ik mezelf afwijs. Die eeuwige twitteraar op mijn schouder die overal een mening over heeft. Alleen nu had ik die niet eens opgemerkt. Het was kennelijk een schreeuwende bende die op mute was gezet, maar waarvan de energie wel degelijk voelbaar was zonder dat ik begreep wat voor energie het was. Wat een opluchting dat ik dit dankzij deze sessie opmerkte! Zonder deze sessie had ik dat dus ook niet ontdekt.
Omdat ik me nog wel moe voelde, besloten we een holistic release te doen. Bij een holistic switch je tussen twee polen. In mijn geval was dat de pool waarin ik extreem moe ben en nergens zin in heb en de pool van bruisende, inspirerende energie. Dat was het laatste beetje wat ik nodig had om alles waar ik last van had los te laten. Het resultaat van de holistic is dat door het switchen de polen oplossen en je in het midden uitkomt. Je neutraal wordt als het ware. Dat is zo fijn. Mijn vermoeidheid was weg en ik voelde me een stuk lichter. En de release werkt door, want nu, dagen later voel ik me werkelijk fantastisch. Alles stroomt weer en ik heb zin om o.a. weer een retreat te organiseren. Dus dat ga ik ook doen. Als alles meezit (want dat weet je in deze tijden gewoon niet) wordt het een weekend in oktober. Zin in!