.svg)
Vanochtend werd ik wakker en wilde de meditatie doen die ik sinds een paar weken een aantal keer in de week doe. Het is de meditatie van Hale Dwoskin - de man die de Sedona Methode groot heeft gemaakt - die zich focust op het hart van je bewustzijn: liefde. Ik vind het een hele fijne meditatie omdat het ervoor zorgt dat mijn hart open blijft. Ik heb namelijk gemerkt dat mijn hart zich snel kan sluiten. Uit zelfbescherming, zo lijkt het, maar uiteindelijk beschermt het me nergens tegen. Het zorgt er eigenlijk alleen maar voor dat ik me afgesneden voel. Die meditatie van Hale Dwoskin zorgt er voor dat ik met een gevoel van liefde, vertrouwen en meer geduld leef.
Vanochtend zette ik de audio ook weer aan, maar ik kon niet bij het fijne gevoel van liefde komen. Ik kon me niet concentreren op mijn hart. Het was alsof hij er niet zat. Het duurde een paar minuten voordat ik toegaf dat deze meditatie niet was wat ik nu nodig had. Beter kon ik onderzoeken waarom het niet lukte dat fijne gevoel van liefde op te roepen. Dus pakte ik mijn eigen audio erbij, om een van de loslaatoefeningen van de Sedona Methode te doen.
Loslaten, hoe doe je dat?
Onder begeleiding van mijn eigen stem (wat heel raar kan zijn, maar ik kan daar naar luisteren alsof ik het niet zelf ben omdat ik gericht ben op mijn binnenwereld) richtte ik mijn aandacht op het gevoel in mijn lichaam. Of beter gezegd, op de afwezigheid van enig gevoel. Althans, ik voelde geen specifieke emotie, alleen een al te herkenbaar drukkend gevoel in mijn hartstreek. Er leek een steen op mijn hart te liggen die ervoor zorgde dat ik me zwaar voelde. De eerste minuten focuste ik me puur op dat zware gevoel op mijn hart. Mijn mind was vreemd genoeg stil, er was alleen dat gevoel. Om bij de gevoelens in je lijf te blijven, zonder meteen in je hoofd te schieten is al een hele kunst. Een kunst die je verstaat na oefenen, oefenen en oefenen. En voor degenen die mediteren is het ook makkelijker. En dan nog gaat het de ene keer beter dan de andere keer, maar dat is niet erg.
Laag voor laag loslaten
Na een tijdje hoorde ik mezelf via mijn oortjes vragen om ook mijn gedachten over dat gevoel toe te laten. Want je mind vindt altijd iets van de gevoelens en emoties die je ervaart. Alleen soms is het zo’n kakofonie in je hoofd dat het lijkt alsof het stil is. Alsof je mind niks te zeggen heeft. Het is een beetje hetzelfde als dat heel koud water soms ook heet kan voelen. Er kwam dan ook niet meteen iets op. Ik wist gewoon niet precies waarom ik me zo voelde. Ik bleef me in de tussentijd op dat gevoel in mijn hartstreek concentreren. Toen herinnerde ik me de gebeurtenissen van de vorige dag. Een vriendin met wie de vriendschap een aantal jaar geleden op een niet zo fijne manier was verbroken, had een paar maanden terug weer contact gezocht. Sindsdien probeerden we een afspraak te maken om dingen uit te praten en de vriendschap eventueel weer aan te halen, maar afspreken lukte steeds niet. Ondertussen waren we door ons app contact weer in oud vaarwater gekomen, waardoor de irritaties van weleer welig tierden. Lang verhaal kort, gisteren zag zij af van een ontmoeting. De manier waarop zij tot dit besluit was gekomen, vond ik zo onrechtvaardig en maakte me zo boos. Het was gebaseerd op (oude) aannames, verwachtingen en onbegrip, die mij al eerder ertoe hadden bewogen de vriendschap te beëindigen.
Gekwetstheid loslaten
Terug naar de loslaat oefening. Doordat ik de gebeurtenis de revue liet passeren, werd ik me ervan bewust dat ik me gekwetst voelde door haar afwijzing. Ik vond het niet eerlijk. Tegelijkertijd merkte ik dat ik mezelf nooit echt de ruimte geef om me gekwetst te voelen. Ik ga altijd in discussie met dat gevoel. Ik probeer het te verzachten of weg te drukken door tegen mezelf te zeggen dat het niet erg is omdat ik de vriendschap toch niet mistte, dus waarom zou ik me dan gekwetst moeten voelen? Het antwoord daarop is simpel: gewoon omdat dat het gevoel is wat getriggerd wordt door haar actie. Maar al te vaak hebben we geen tijd, geen zin, geen ruimte om nare gevoelens te voelen. Dus drukken we ze weg, verdoven we ze met wat voor afleiding dan ook, of we uiten ze te pas en te onpas soms met alle gevolgen van dien. Dus in de loslaat oefening gaf ik mezelf de ruimte om die gekwetstheid in zijn volledigheid te voelen.
Verdriet loslaten
Nadat ik daar ruimte aan had gegeven, voelde ik echter nog steeds die druk op mijn hart. Dit keer kwam er verdriet naar boven. Verdriet om het plotselinge overlijden van mijn lieve vader. Hij kwam vorig jaar maart met corona op de IC te liggen. En ik heb hem niet meer mogen zien en heb hem niet meer kunnen spreken vanaf het moment dat hij werd opgenomen. Bezoek was uitgesloten, ondanks mijn verzoeken aan zowel de artsen en verplegend personeel en een brief aan het ziekenhuis zelf. De menselijkheid was ver te zoeken. En zo kwam het dat zelfs bij zijn sterven wij moesten kiezen wie er bij zouden zijn: mijn moeder sowieso, maar of mijn broertje of ik, want er mochten maar twee personen bij zijn. Ik voelde dat enorme verdriet en mijn wanhopige verlangen naar verbinding met mijn vader. Een verbinding die ruw was verbroken door de onmogelijkheid er voor hem te zijn terwijl hij helemaal alleen, omringd door onbekende artsen in slaap werd gebracht en niet wist of hij nog wel wakker zou worden (dat was hem verteld door de artsen zelf!!) en zijn uiteindelijke overlijden tweeënhalve week later. Terwijl ik dat verdriet en dat verlangen de ruimte gaf, merkte ik dat het zware gevoel er nog steeds zat.
Rouwen en loslaten
Natuurlijk, zou je nu kunnen denken, want dat verdriet is niet zomaar 1, 2, 3 weg. Dat klopt. Rouw kun je niet zomaar loslaten. Ik denk zelf ook niet dat dat de bedoeling is. Rouwen is een proces waar je doorheen moet en kent verschillende fases. Rouwen is eigenlijk een proces van loslaten op zichzelf. De loslaat oefeningen van de Sedona Methode, kunnen je wel helpen om niet in de rouw weg te zakken. Om rouw niet je leven te laten beheersen, zodat je ondanks je verdriet toch verder kan met je leven.
Boosheid loslaten
Door het leren loslaten ga je merken dat gevoelens vaak bestaan uit meerdere emoties. Want doordat ik mijn verdriet om mijn vader ook weer de ruimte gaf en daarna voelde dat die steen er nog steeds lag, zakte ik nog een laag dieper en kwam toen uit op boosheid. Extreme boosheid! Boosheid die ik zelden uit of überhaupt mezelf toesta te voelen. Want zodra ik boosheid voel, ga ik wederom met mezelf in discussie of liever, probeer ik het gevoel te sussen. Door dingen te zeggen als: je brengt hem er toch niet mee terug of je maakt de situatie er toch niet beter door, jij staat daar toch boven, die mensen kunnen er ook niks aan doen… Et cetera.
Het werd me opeens heel duidelijk hoe ik met gevoelens en emoties om ga: ik sus ze. Met andere woorden, ze mogen er dus niet zijn. Ik wil ze niet voelen. Dat betekent echter niet dat ik door ze simpelweg te negeren van ze af ben. Het kost me heel veel energie om ze weg te drukken, om ze te sussen. En de manier waarop ik ze sus zorgt ervoor dat ik alles sus. Ik sus mijzelf als het ware in slaap. Geen wonder dat ik vaak zo moe ben. Een ander gevolg van dat in slaap sussen, is dat ik terecht kan komen in een apathische staat. Een staat die ik voordat ik begon met de Sedona Methode iets te vaak ervoer. Een staat die je mijn default staat zou kunnen noemen, een groef die er zo ingesleten zit, dat ik er vrij makkelijk weer in terecht kan komen als ik mijn oefeningen niet zou doen.
Loslaten is bewust aandacht en ruimte geven
Ik voelde dus een enorme boosheid. Ik was boos op de artsen en het ziekenhuis dat we niet bij mijn vader mochten zijn, boos om zijn overlijden, boos op corona en alle ellende en verwijdering tussen mensen die dat veroorzaakt. Boos op die vriendin. En ik gaf het allemaal de ruimte. In mijn hoofd schreeuwde ik de hele boel bij elkaar, en schold ik op iedereen die in mijn ogen schuld hadden aan mijn boosheid. Op die manier kon ik mijn boosheid loslaten. De loslaat vragen waren daarna eigenlijk niet eens meer nodig. Bewust aandacht geven aan dat wat je voelt, aan je emoties en je gedachten daarover en dat allemaal even de ruimte geven, zorgt er al voor dat het door kan trekken. Het zijn namelijk energieën. En als je ze bewust vrije doorgang geeft in plaats van dat je ze tegenhoudt of ongecontroleerd uit, laat je ze in feite ook al los.
Zo dat luchtte op!
De Sedona Methode is dan ook een cadeau voor het leven! Het is zoiets als fietsen, als je het eenmaal kunt verleer je het nooit, maar je moet het wel blijven doen om vooruit te komen.
Wil jij dat ook leren? Download dan hier mijn brochure of meld je direct aan voor een gratis kennismakingsgesprek.