.svg)
Vandaag had ik een sessie met mijn eigen coach. Centraal stond de onrust die ik voelde. Ik voelde onrust over de toekomst. Door puur op het gevoel van die onrust te focussen, die wederom in mijn maag zetelde, kwam er van alles naar boven. Het meest opvallende was de angst voor nutteloosheid, voor zinloosheid. Iets wat ik al ken vanaf mijn tienerjaren. Het gevoel kwam vroeger vaak opzetten op zondag. Een dag dat er niks gepland was. Als alles in een betrekkelijke rust leek te zijn voordat een nieuwe week begon: groundhog week. Dan voelde ik die onrust opkomen. Ik kon het alleen nooit pinpointen. Kon er geen woorden aan geven, alleen ondergaan.
Emoties in je bloedlijn loslaten
In de sessie met mijn coach volgde ik de onrust en kwam bij de bloedlijn van mijn moeder terecht. Die van de moeders, dus mijn moeder, oma, overgrootmoeder en ik voelde heel sterk dat zij er allemaal last van hadden gehad. Het ging heel ver en heel diep en het was een heel onprettig gevoel. Ik merkte dat ik af en toe met mijn lichaam draaide alsof ik het gevoel van mij af wilde schudden. Er werd me gevraagd door de zinloosheid heen te zakken en ik stuitte op angst. Angst voor leegte. Ook dat moest ik helemaal omarmen en ik voelde dat de angst groter was dan de ruimte waarin ik mij bevond (mijn eigen huis). Niet prettig. Mijn lichaam reageerde op dezelfde manier. Daarna moest ik ook door de angst zakken.
Meestal heb ik moeite met dit soort oefeningen omdat mijn mind er 9 van de 10 keer tussen zit of springt. Ik had dus ook een splitsecond de angst dat ik niks zou vinden onder die angst, maar weer bij de onrust uit zou komen en zodoende rond zou blijven draaien in een cirkeltje. Het mooie was echter dat mijn ervaring dit keer voor de mind uitging en ik zakte naar een plek van rust waar ik werd omringd met een mooi witgeel licht. Het voelde er fijn. Alsof dit is waar ik vandaan kwam voordat ik werd geboren. De tunnel of trechter waar ik doorheen ging, voelde als een geboortekanaal. Achteraf vertaal ik het alsof ik tijdens mijn geboorte alle angst voor zinloosheid en leegte van mijn grootmoeders en moeder meekreeg.
Op die fijne plek van rust, vrede en tevredenheid moest ik me omdraaien, naar die tunnel kijken en werd me gevraagd of ik die tunnel en het gevoel waar die voor stond kon loslaten. Ik zei dat ik dat hoopte, dat ik dat zeker wilde en wel nu! Ik voelde het bruisen van binnen, ervoer vrijheid en wist dat alles zin heeft. Ik keek naar buiten waar de zon eindelijk weer eens scheen en moest lachen. Hoe kon ik dat nou vergeten, dacht ik! Ik ben hier gekomen om het leven te ervaren en dat is wat ik doe! Hoe cliché het misschien ook klinkt, zo simpel is het wel. Of ik nou iets super bijzonders met mijn leven doe of niet, links of rechtsom, groot of klein, ik draag mijn steentje bij aan het grotere geheel en dat op zich is al zinvol genoeg. Daar kan ik best rust in vinden. Het betekent niet dat ik vanaf nu achterover ga leunen ofzo, maar dat ik vanuit rust en vertrouwen de dingen ga doen die me leuk lijken. Dat ik stop met vergelijken en dingen willen die eigenlijk niet passen bij wie ik werkelijk ben.
Moodboard stress
Een voorbeeld van wat ik hiermee bedoel. Tijdens het eendaagse retreat dat ik onlangs bij mocht wonen, werd ons o.a. gevraagd een moodboard te maken over je wensen en plannen voor 2022. Je allergrootste dromen, zonder restricties en in het idee dat alles mogelijk is, hopsa op een wit vel karton plakken. STRESS!!! Ik heb al eens eerder moodboards gemaakt of geprobeerd te maken en ik vind dat echt ontzettend lastig om te doen. Nu ging het ook nog eens onder tijdsdruk, want binnen het uur moesten we ons resultaat presenteren! Doel daarvan was niet prestatie maar je intenties te bekrachtigen door ze hardop uit te spreken voor een groep. Bezorgd stortte ik me op de bladen die in het midden van de ruimte lagen (voornamelijk woonbladen). Ik zocht en zocht, maar vond weinig inspirerende plaatjes die pasten bij wat ik in mijn hoofd had. Nou kwam dat vooral omdat er niet zo veel in mijn hoofd zat. Ik vind het namelijk verdomd lastig om plannen te maken. Om te bedenken wat ik allemaal wil doen, bereiken, hebben of zijn in de toekomst. Groots dromen lukt mij gewoon niet. Dat vind ik ingewikkeld - om niet te zeggen ronduit irritant - want zonder dromen, is de kans aanzienlijk groter dat je je laat leven in plaats van dat je bewuste stappen zet. Ondertussen bladerde ik van het ene blad naar het andere zonder al te veel resultaat. Degene die het retreat leidde, kwam langs en ik gaf aan dat ik het een lastige opdracht vond en dat ik sowieso meer van de teksten ben. Zij opperde dat ik ook gewoon kon schrijven. Zo mooi hoe je door anderen soms op zulke simpele mogelijkheden gewezen moet/kunt worden, omdat je zelf vastloopt omdat je er te dicht bovenop zit. Zelfs bij zoiets als een moodboard maken. Vol goede moed plempte ik mijn vel vol met woorden en zinnen en plakte daar wat plaatjes bij die ik mooi vond. Ik was best tevreden met het resultaat. De presentatie kon beginnen!
Waarom lukt mij dat nou niet?
Het was mooi om te horen waar iedereen mee bezig is en wat ze willen gaan doen in 2022 en verder in de toekomst. Ook over mijn eigen praatje was ik tevreden. En toen kwam een vrouw aan de beurt die zoveel plaatjes had, dat het niet op één vel paste. Er hing van alles naast en onder. Impressive! Ze hield een gepassioneerd verhaal over wat ze allemaal wilde en wenste op alle gebieden van het leven en verontschuldigde zich haast dat ze zoveel had: ‘Maar’, zei ze, ‘er werd ook gezegd dat alles mogelijk was, dus ja’. Ik voelde een steekje van binnen, want ik benijdde haar om haar dromen en fantasie. ‘Waarom lukt mij dat nou niet?’, dacht ik. Ik was me er direct van bewust dat ik mezelf weer aan het vergelijken was. ‘Niet nodig,’ zei ik tegen mezelf, ‘jij hebt gewoon niet zoveel dromen en dat is prima’. Gelukkig kon ik daardoor vooral genieten van haar inspirerende verhaal.
Stop met vergelijken en leef jezelf, dan gaat het leven stromen!
Alleen tijdens de sessie van vandaag met mijn coach kwam deze anekdote toch naar boven. In het traject dat ik bij haar volg, zitten onder meer visualisatie oefeningen en ik gaf aan dat ik dat dus lastig vind en het zo mooi vond om te horen hoe die vrouw van het retreat alles wel helder voor de geest ziet. Toen legde zij uit dat het voor mij kennelijk zo gewoon niet werkt. ‘Jij haalt je inspiratie uit ervaringen. Kijk maar wat voor ideeën je kreeg na je Huachuma ceremonie, na het retreat, van de gezellige samenkomsten die je de afgelopen weken hebt gehad.’ En ik dacht, verrek, je hebt gelijk! ‘Voor jou werkt het dus om op uitnodigingen in te gaan als je voelt dat je dat wilt. Dat is jouw leidraad. Daar komt jouw inspiratie vandaan. De vrouw van het retreat borrelt altijd van de ideeën, zo werkt het bij haar. Voor jou werkt het gewoon anders.’ En zo is het. Stop met vergelijken en leef jezelf! Echt. Dan gaat het leven stromen, heb ik gemerkt.
Wat ik nu nog wel even los ga laten is mijn idee dat ik een huismus ben en liefst lekker thuis in mijn eigen cocon zit, want als ik die gedachte blijf geloven, sla ik eerder uitnodigingen af dan dat ik er op in ga. Volgens mij zit hier de basisbehoefte veiligheid onder. Bij deze laat ik die terwijl ik dit schrijf los! Gewoon omdat ik dat kan, wil en wel nu!
Wil jij ook leren loslaten? Download dan hier mijn brochure of meld je direct aan voor een gratis kennismakingsgesprek.